Ostatnie tchnienie jesieni - haiku z komentarzem + fotografie portretowe w "czytaj dalej"

Mgła z rana śpiewa,

w trawie jeszcze krople snu —
liść drży jak powiek.

Komentarz: Początek jesieni. Świat jeszcze nie obudził się z letniego snu — mgła, rosa i drżenie liścia symbolizują przejście, pierwszy moment przemiany, w którym natura powoli otwiera oczy.

Pierwszy wiatr
Z pól wraca echo,
niesie zapach dojrzewania —
ziemia oddycha.

Komentarz: Jesień nabiera życia. Wiatr przynosi woń zbiorów i wilgotnej gleby — ziemia, która latem dawała plony, teraz odpoczywa, oddycha pełnią po pracy.

Złoty deszcz
Dąb strząsa korony,
w powietrzu tańczą iskry —
czas ma kolor miodu.

Komentarz: Kulminacja złotej jesieni — moment blasku i pełni. Liście jak iskry, świat jak płomień. Wszystko jeszcze trwa, ale już wiemy, że to światło gaśnie.

Na ścieżce
Pod stopą liście
szeleszczą jak stare listy —
jesień je czyta.

Komentarz: Człowiek pojawia się w pejzażu. Wędruje przez opadłe liście, które stają się metaforą wspomnień i dawnych słów. Jesień to czas czytania przeszłości.

Staw o zmroku
Krąg na wodzie trwa,
kaczki milkną w odbiciu —
świat się zamyka.

Komentarz: Zmierzch natury. Wszystko powoli cichnie — jakby dzień i noc zamieniały się miejscami. Woda, symbol wieczności, zamyka krąg życia w lustrzanym odbiciu.

Deszcz w ogrodzie
Zegar w kałuży
odmierza krople chwili 
czas tonie w błocie.

Komentarz: Jesień staje się melancholijna. Deszcz to symbol przemijania, a kałuża -nietrwałego odbicia. Czas, który był rytmem natury, teraz się rozpuszcza, traci kontury.

Ciche pożegnanie
Winny krzew płonie,
sok ciemnieje jak wspomnienie 
słodko, do końca.

Komentarz: Jesień dojrzewa do końca. To obraz pięknego odchodzenia — jak wino, które nabiera smaku w ostatnich chwilach. W pożegnaniu tkwi słodycz spełnienia.

Wieczorne światło

Świeca w oknie drży,
cień przysiada na parapet 
ktoś wraca w myślach.

Komentarz: Wnętrze domu. Ciepło światła kontrastuje z chłodem nocy. To czas zadumy, wspomnienia o bliskich — jesień przenika do ludzkiej duszy, staje się wspomnieniem.

Pierwszy chłód

Mróz rzeźbi oddech,
cisza ma zapach jabłek 
noc patrzy głębiej.

Komentarz: Nadchodzi zima. Świat sztywnieje, ale w powietrzu wciąż unosi się aromat życia — owoc, wspomnienie słońca. Noc obserwuje, nie niszczy — tylko przygląda się przemianie

Ziarno w ziemi
Pod śniegiem tli się
małe, ciche „jeszcze raz” 
początek śpi snem.

Komentarz: Finał cyklu i jego początek zarazem. Zima nie jest końcem — to sen, w którym dojrzewa nowe życie. Ziarno pod śniegiem czeka na wiosenne „obudź się”.