Legenda o azalii pontyjskiej

Jest rok 1241 rok, zagony tatarskie złupiły Kraków. Nie pomogło ostrzeżenie hejnalisty z wieży mariackiej. Mieszkańcy grodu nad Wisłą zostali wymordowani a miasto splądrowane. Watahy mongolskie spod Krakowa wyruszyły na Węgry, ale drogę zagrodziły im oddziały polskie. Niestety, Polacy ponieśli klęskę, pomimo że w potyczce zginął han tatarski. Na mogile wodza, usypanej w formie półksiężyca, skośnoocy wojownicy posiali zebrane na Wołyniu nasiona azali pontyjskiej. Trafiły one na odpowiedni grunt,
rozmnożyły się bujnie i do dzisiaj tworzą w Woli Zarczyckiej na Podkarpaciu, jedyne w Polsce miejsce, uważane za naturalne stanowisko azalii pontyjskiej zwanej także różanecznikiem żółtym.

W porównaniu do nowych odmian azali, różanecznik żółty posiada stosunkowo skromne, żółte kwiaty. Ich duszący zapach daje się jednak odczuć kilkanaście metrów od krzewów.

Mało kto wie, że w Lasach Ruszowskich, w pobliżu stawu Ślepów  kwitnie corocznie kilkanaście krzewów azaliowych. Nie jest to stanowisko naturalne, lecz zdziczałe. Ponad 30 lat temu kilka krzewów posadzono nad zbiornikiem wodnym. Niektóre z nich osiągnęły wysokość prawie 3 metrów. Kwitną obficie, wydają nasiona, rozmnażają się w sposób naturalny i pachną cudownie. (er)