Autor Jadwiga Kuternozińska
(...)W dzisiejszych czasach jest chyba więcej niż wtedy takich Piotrusiów, dla których każdy z nas mógłby coś dobrego zrobić. Wystarczy rozejrzeć się wokół. Pomóc w lekcjach, wziąć z sobą na wycieczkę, kupić potrzebną książkę do szkoły, i po prostu uśmiechnąć się, zainteresować. Wówczas i agresor będzie się bał zrobić krzywdę dziecku.(...)
 Wczoraj, czekając na występ dla dzieci, dorośli członkowie KLAP zgadali się na temat bicia dzieci. Snuli wspomnienia, ile kto razy i za co oberwał od rodziców. A jeżeli w szkole
nauczyciel wpisał w dzienniczek uwagę, w domu obowiązkowa była kara. Marysia wspominała jak mama skarżyła ojcu, a on- wg swoistego kodeksu karnego- za dane przewinienie wymierzał paskiem określoną ilość razów. Andrzej
natomiast, wiercipięta, miał ciągłe zatargi w szkole w związku z nadpobudliwym temperamentem. Przenosiło się to także na kary w domu. Krzysztof opowiadał, jak jego ojciec nie tolerował w domu kredek, bloków rysunkowych, a jego tak ciągnęło do rysowania. Jednak nie słychać było o małych dzieciach, które lądowały w szpitalach pobite do nieprzytomności. Teraz telewizja nie szczędzi nam informacji o takich faktach. Dzisiaj wysłuchałam audycji na temat akcji Owsiaka:

Nie bij mnie - kochaj mnie!

Symbolem są pluszowe misie: pokiereszowane, z naklejonymi plastrami, zabandażowane, z urwanym uchem. Zwracają uwagę na przemoc wobec dzieci. Maltretowane dziecko może takiego miśka wystawić przed swoje drzwi, na klatkę schodową. Oznacza to prośbę o pomoc.

Sama pamiętam pewnego Piotrusia. Było to ok 16 lat temu, gdy zaczynałam pracę w bibliotece. Chłopczyk, ok 7-8 letni, przyjechał skądś z matką.  Zamieszkali na Batorego. Tam "zaopiekował się" nimi nasz "dzielnicowy" śp. Mundek. Dzieciak większość popołudni spędzał, bawiąc się, na wykładzinie podłogowej w bibliotece. Lubił tez czytać bajeczki. Zapamiętałam Piotrusia dlatego, że co kilka minut pytał mnie, która jest godzina. Sam się jeszcze nie znał na zegarku. Zorientowałam się, że ma przykazane wrócić o określonej porze. Lęk tego dziecka, gdy się zagapił, był ogromny. Wszystko wskazywało, że był ten dzieciak zastraszany i maltretowany. Bał się zamykania, strychu, szczurów. Ale jednocześnie wiedział, że nie wolno mu było pisnąć słówka na temat tego, co działo się w domu. Po pewnym czasie Piotruś znikł. Mówiono, ze uciekł do ojca, do Gozdnicy.Czy ktoś jeszcze go pamięta? Chciałabym wiedzieć, jak mu się życie ułożyło. Może jest szczęśliwy.