Damy jej na imię Tradycja

Wieniec prawie gotowy

Autor Jadwiga Kuternozińska 

Nasze kobiety są niezawodne. Corocznie wieniec do kościoła z okazji dożynek i odpustu musi być. Najpierw obmyślają i planują (w tym najlepsza jest p. Władysława Wróbel), potem zamawiają od gospodarzy zboże: widziałam tym razem pszenżyto, żyto, pszenicę i chyba jęczmień (z roku na rok ciężej z tym zbożem), szykują "zielone"- przede wszystkim bukszpan, tuję, wrzosy i kwiaty od właścicieli ogródków. Gdy już skompletują potrzebne rzeczy, przez kilka dni wiją wieniec w szopie lub stodole, gdzie nikomu nie przeszkadzają. W tym roku użyczyli gościnnego podwórka pp Ewa i Stanisław

Gardziejowie. Pań jest 13, ale nie pechowo, bo wszystko idzie sprawnie. Wiele opowieści przewija się podczas roboty, a szczególnie o dawnych czasach i duchach. Idąc na mszę odpustową i mijając pięknie przystrojony kościół nawet nie zastanawiamy się ile włożono wysiłku w celu zachowania tradycji.  Popatrzmy i pochwalmy wykonawców i wieniec.

Gospodarz, Pan Stanisław Gardziej.

Zgodnie z tradycją trzeba zjeść i wypić.